Անահիտ Ավանեսյանի միլիոնանոց «կապրիզները»

Վերջին տարիներին պետական ապարատում ավելացել են համակարգից աշխատակիցների հեռացմանը հետևած դատական գործերն ու դրանց հետևանքով պետական բյուջեին հասցված միլիոնավոր դրամների վնասները։ 

Ասվածն ավելի  տեսանելի դարձնելու համար MediaHub-ը ներկայացնում է առողջապահության նախարարության վարած քաղաքականությունը, երբ մասնագիտությամբ իրավաբան Անահիտ Ավանեսյանի որոշմամբ բուժհաստատությունների աշխատակիցներ են ազատվել պաշտոնից, ապա այդ ամենին հետևել է դատական պրոցես ու Առաջին ատյանի դատարանի որոշումից հետո նախարարությունը դիմել է Վերաքննիչ դատարան, իսկ այդ ամբողջ ընթացքում հարկադրված պարապուրդում հայտնված բուժաշխատողը պետբյուջեից գումար է ստացել։

Այսպես, Առողջապահության նախարարության Պետական առողջապահական գործակալության պետ Ծաղիկ Վարդանյանն աշխատանքից ազատվելուց հետո դիմեց դատարան, և մեկ ու կես տարի տևած դատական նիստից հետո Վարդանյանը վերականգնվեց իր պաշտոնում և պետությունը ստիպված եղավ նրան պետական բյուջեից 4 մլն դրամ հատկացնել՝ որպես հարկադրված պարապուրդի փոխհատուցում։ 

Հավանաբար նույն սցենարն է սպասվում նաև Թոքաբանության ազգային կենտրոնի տնօրեն Արտակ Մանուկյանի դեպքում՝ դատական գործընթացն ընթացքի մեջ է:Իսկ ինչո՞ւ է պետությունը նման արկածախնդրության գնում և բյուջեին նման վնաս հասցնում։

Թեմայի շուրջ MediaHub-ը զրուցեց «Իրազեկ և պաշտպանված սպառող» ՀԿ ղեկավար Բաբկեն Պիպոյանի հետ։

Ըստ մեր զրուցակցի՝ այս ամենի պատճառն անձնական ամբիցիաներն են։ «Առողջապահության ոլորտում վերջին շրջանում աղմուկ եղավ, քանի որ բարձրաստիճան պաշտոնյաներ ազատվեցին պաշտոնից։ Եվ դա քիչ դեպքերից եղավ, որ այդ պաշտոնյաները հետևողականություն ցուցաբերեցին նաև հանրային դաշտում։ Ավելին, ցավալի է՝ անգամ մեկ դեպքը հաջորդների համար նախադեպային չի դառնում։ Առաջին ատյանը պայմանական մեկ տարի հետո վճիռ է կայացնում, ու երբ նախարարությունը բողոքարկում է վերաքննիչ, ապա վճռաբեկ դատարաններ, ըստ էության, երկարացնում է հարկադրված պարապուրդում գտնվող մասնագետին գումար փոխհատուցելու ժամկետը։ Այսինքն, եթե պայմանական պետք է վճարվեր հինգ միլիոն դրամ, փոխհատուցվում է 15 միլիոն»,- նշեց Պիպոյանը։

Նրա խոսքով՝ այս ամենը կա՛մ պետական գերատեսչության ղեկավարի ամբիցիան է, կա՛մ՝ պետական կառավարման համակարգի համապատասխան պաշտոնյաների կողմից պետական բյուջեի վրա թքած ունենալու օրինակ։

«Իրենք հասկանում են, որ իրենց գրպանից չի վճարվելու այդ գումարը, այլ պետական բյուջեից է հատկացվելու, հետևաբար չեն անհանգստանում։ Ես ծանոթ եմ նաև դեպքերին, երբ, օրինակ, պետական պաշտոնյան ի սկզբանե իմացել է, որ աշխատակցին ազատելու են աշխատանքից, աշխատակիցն էլ դատարանով վերականգնվելու է, բայց փակ շրջանակներում այդ պաշտոնյան ասել է՝ մինչև գնա դատարան, մինչև վճիռ լինի, ես այլևս չեմ էլ պաշտոնավարի»,- պատմեց Բաբկեն Պիպոյանը։

Մեր զրուցակցի կարծիքով՝ հարցը միայն Առողջապահության  նախարարության շրջանակում չէ, ուղղակի այստեղ խնդիրը մի քիչ ավելի սուր է, քանի որ նախարարն անձամբ իրավաբան է։ Եթե այլ նախարարությունում իրավական վարչության պետն է այդ ամենով զբաղվում, որոշում ընդունողը  նա չէ, ուստի իր գործն է անում, ապա այս դեպքում որոշում ընդունողը հենց իրավաբան նախարարն է։ 

«Այստեղ հարցը նաև այն է, որ 1000 կամ 75 հազար դրամանոց դուշը դառնում է հանրային օրակարգ, դրա հետ կապված պաշտոնանկություններ են արվում, բայց այս դեպքում, երբ բյուջեին միլիոնավոր դրամների վնաս է հասցվում, պատասխանատվության ոչ ոք չի ենթարկվում, ասես այդպես էլ պետք է լիներ»,- նշեց Պիպոյանը։   

Մեր զրուցակիցը հույս հայտնեց, որ հանրային հարթակներում քննարկումները կարող են դառնալ ազդակ, որ իշխանությունը որևէ մոտեցում ցուցաբերի, բայց եթե հանրային օրակարգում 1000 դրամանոց դուշի պատմությունը շարունակի ավելի մեծ տեղ զբաղեցնել, քան միլիոնանոց դրամների վատնումը՝ անձնական ամբիցիաներով, ապա միանշանակ, չինովնիկները կունենան այն ազատությունները, որ ունեն։

Բաբկեն Պիպոյանն առաջարկեց նաև հարցում ուղարկել, թե վերջին երեք տարիներին ապօրինի պաշտոնանկություններին հետևած դատական նիստերից հետո որքան գումար է պետբյուջեից հատկացվել հարկադրված պարապուրդում գտնվող աշխատակիցներին փոխհատուցելու համար.«Վստահ եմ, մի քանի հարյուր միլիոն դրամի մասին խոսք կլինի»,- ամփոփեց խոսքը Բաբկեն Պիպոյանը: